Vergeten leed

Tijdens die herdenkingsbijeenkomst van 7 mei wordt o.a. stilgestaan bij de ingrijpende gebeurtenis waarbij de inwoners van Heel, Panheel, Pol en Osen op 28 oktober 1944 hun huizen moesten verlaten. Daarnaast was er echter een groep bewoners die uiteindelijk bleef, en de maanden van  evacuatie moest overleven onder erbarmelijke omstandigheden.

Evacuatie

Vanwege de komst van de geallieerden en de verdediging van het gebied langs de Maas en het Kanaal Wessem-Nederweert moesten de dorpelingen op 28 oktober 1944 van de Duitsers hun huizen verlaten. Gelukkig vonden ze gastvrij onderdak in plaatsen als Horn en Haelen.

Ook Klein-Bethlehem, Sint Anna en Sint Joseph moesten evacueren. Dat bleek echter een te zware operatie die praktisch niet te realiseren was binnen de gestelde termijn. Na overleg kregen ze van de Duitsers toestemming om te blijven. Zij gingen echter een zware tijd tegemoet.

Sint Anna en de evacuatie

Op Sint Anna zaten in de oorlogsjaren 1000 personen:  175 zusters, 800 zwakzinnigen, gebrekkigen, wees- en voogdijkinderen en pensiongasten. Er waren ook nog een aantal ondergedoken dorpsbewoners. Zij leefden in volledig isolement tijdens de periode dat het dorp geëvacueerd was. Een tijd lang moesten ze zelfs permanent in de 11 beschikbare kelders blijven, vanwege het granaatvuur. Er was geen verwarming, geen elektrisch licht en geen stromend water.
Het waren zware wintermaanden. Voortdurend werd geïmproviseerd, want er moest gegeten, gewassen en geslapen worden.

Vergeten leed

Pas in begin februari 1945 was het afgelopen met de beschietingen en kon men weer boven de grond slapen. Uiteindelijk bleken circa 70 personen bezweken tijdens die zware oorlogsmaanden. Na de bevrijding van Roermond, begin maart 1945, was het oorlogsgevaar definitief geweken. Men ging aan het werk met herstel en  wederopbouw. In de jaren die volgden vervaagden langzaam de herinneringen aan het leed van die donkere periode.