De stuw van Linne
Losgeslagen duwbakken beschadigden de stuw bij Linne. Er zijn herstelwerkzaamheden en er is groot onderhoud. Een deel van de stuw ligt voor het eerst weer droog. Een mooie aanleiding voor een korte geschiedenis over de stuw van Linne.
De plannen voor de stuw in Linne dateren van rond 1900. De overheid wilde goede waterwegen om steenkool vanuit Zuid-Limburg naar het westen en noorden van Nederland te transporteren. De Maas was zonder grote aanpassingen niet zo geschikt. Ze slingerde zich door het Limburgs landschap en dat zorgde voor lange vaartijden.
Een ander probleem was de hoeveelheid water in de rivier. De Maas is een regenrivier. Regen en droogte zorgen voor een wisselend rivierpeil. Dat is lastig voor de scheepvaart. Om het waterpeil te regelen waren stuwen nodig. De bouw van de stuw in Linne had de hoogste prioriteit. Het stuk tussen Maasbracht en Linne was altijd het meest onbevaarbare gedeelte van de Nederlandse Maas geweest.
Ingenieurs van Rijkswaterstaat togen aan het werk. Het was een spannende uitdaging. Veel konden ze berekenen maar de kracht van het stromende water was nauwelijks te vangen in formules.
In 1920 waren ze klaar met het ontwerp en de bouw kon beginnen. De nieuwste technieken op het gebied van (gewapend) betonbouw, ijzer- en staalconstructies en elektrische kracht werden toegepast.
Op 20 oktober 1925 werd de stuw en de daarbij behorende sluis officieel geopend. Koningin Wilhelmina was bij de opening aanwezig. Prinses Juliana verrichtte de openingshandeling met de onthulling van een plaquette.
Bijna honderd jaar heeft de stuw het watergeweld getrotseerd. Door een ongeluk met losgeraakte duwbakken kunnen we nu tijdelijk onder de “waterkap” kijken terwijl werknemers druk bezig zijn om de stuw weer bedrijfsklaar en toekomstbestendig te maken.
Meer informatie over het herstel van de stuw klik op onderstaande verwijsknop.