Sinterklaas

De belevenis als Sinterklaas tijdens mijn bezoeken aan de families Abels en Suntjens (alias TiskesPiër), twee tegenover elkaar wonende, kroostrijke Heelse gezinnen. Ze vormden meestal de laatste klanten op de barre tocht door Heel en Panheel die begon bij het verkleedcentrum, dat zich in Huize Neyens bevond.

Boerderij “de Hegge”

Dat jaar waren we met twee goed-heiligmannen: wijlen Jo Mertens en ik, die ieder een aantal gezinnen bezochten. Jo reed in die tijd een oude Mercedes uit de jaren vijftig, met een open dak. Dat was wel nodig. Dan konden we zittend in de auto de mijters ophouden. Zo vertrokken we, twee zwarte Pieten en twee Sinterklazen, Jo Mertens achter het stuur, met de mijters hoog boven het dak uit torenend, richting Panheel. Menig kind zou bij het zien van dit tafereel van zijn geloof zijn gevallen
De boerderij ‘de Hegge’ in Panheel was alleen maar te voet bereikbaar. Baggerend door de sneeuw en ‘pratsj’ hebben we de familie Seerden die daar woonde, toch nog kunnen bereiken, zij het met kletsnatte voeten.

Op bezoek bij de familie Suntjens

Op weg naar Heel deden we de familie Suntjens met negen kinderen aan, aangevuld met een neefje van de overkant, Martje Pelders. Die was elk jaar bij Suntjes te gast, om het  magische getal van 10 kinderen rond te maken en om ‘sjeif gezichte’ als gevolg van het grote verschil in het aantal kinderen met Jan Abels – die boven de tien zat – te vermijden.
TiskesPiër woonde in een mooie, oude, wit geschilderde boerderij in Heel op de Dorpsstraat, tussen Gubbels en Jan Vermeer. De boerderij was zo oud, dat men zich tijdens de bouw niet had gerealiseerd dat de bewoners een paar honderd jaar later een stukje groter zouden zijn.

Een pijnlijke situatie

Statig schrijdend liep ik richting de ‘gooi kamer’ waar de familie bijeen zat. Totdat ik die statige houding plotseling met een klap verloor doordat de mijter van mijn hoofd viel, als gevolg van een botsing met de deurpost. De mijter die mij het aanzien van Sinterklaas gaf, lag als een half geplukte kip op de grond. De baard bestond uit een stuk touw met halverwege lange witte haren. Boven op mijn hoofd waren de twee eindjes touw aan elkaar geknoopt.
Het verdere verloop van deze pijnlijke situatie kan ik me niet meer herinneren. Ook niet de reactie van de kinderen.

De familie Abels

De familie Abels zat inmiddels te wachten op onze komst. Exacte gebeurtenissen zijn me van dat bezoek niet bijgebleven. Of het moest zijn dat Huub – toen ik hem vroeg wat hij van Sinterklaas wilde hebben – mij toevertrouwde: ‘eine laevendje aap’. Maar die had Nölke vanne Kuper, zijn opa, niet in de etalage met Sinterklaascadeaus.