Waarom we Limburgs moeten leren

Bijzondere taal

Het Limburgs is geen dialect maar een bijzonder soort taal. Het is een toontaal zoals Zweeds, Noors en Chinees. In die talen kan de betekenis van een woord veranderen door de melodie waarmee het woord wordt uitgesproken. Dat geeft het Limburgs de zangerige klank die het Nederlands niet heeft. Het Limburgse woord zeeve kan bijvoorbeeld het getal zeven betekenen maar ook, iets zeven met een zeef. Door een klein klankverschil ontstaat een verschil van woordbetekenis. Dat maakt de Limburgssprekende tot één van de toongevoeligste wereldburgers.

Woordenschat

De Limburgssprekende is echter niet alleen toongevoeliger. Kinderen die Limburgs en Nederlands spreken hebben ook een grotere woordenschat. Datzelfde beeld zien we in Friesland en Drente waar ook veel tweetalig wordt opgevoed.

Spelling en prestatie

Toch voeden ouders hun kinderen tegenwoordig vaak niet meer op in het Limburgs. Ze zijn bang dat het ten koste gaat van de Nederlandse taalvaardigheid. Uit onderzoek blijkt daar geen sprake van is. Tweetalige opgevoede Limburgse kinderen presteren hetzelfde of zelfs beter dan Limburgse kinderen die eentalig Nederlands werden opgevoed. Een onderzoek uit 2017 toont aan dat Limburgssprekende kinderen op de basisschool even snel de Nederlandse woordenschat leren als eentalige Nederlandssprekenden. Ze blijken zich ook nog eens beter te kunnen concentreren.

“Wie sjoeën oos Limburgs is”

We moeten af van het idee dat het Limburgs een tweederangs taal is die maar beter vervangen kan worden door het Nederlands. Onderzoeken hebben aangetoond dat Limburgsspreken veel voordelen heeft en niet alleen voor de ontwikkeling van onze kinderen. Het is een rijke taal die we met trots mogen spreken.